Sumer

 

Starożytna kraina Sumeru położona była w aluwialnej nizinie ( zapadlisko tektoniczne) w rozwidleniu rzek Eufrat i Tygrys. Sumerowie zamieszkiwali południową, nadmorską część Mezopotamii, gdzie obowiązywał suchy i ciepły klimat. Jeżeli chodzi  o pochodzenie ludności zamieszkujące „międzyrzecze”, zwanej „czarnogłowymi”, to do dzisiejszego dnia nie udało się rozwiązać tej kwestii.

Sumerowie

Historycy i badacze, spekulują, iż być może, były to prymitywne ludy koczownicze, które z czasem utworzyły większe społeczności. Sumerowie uchodzili za świetnych rolników. Ludność sumeryjska zajmowała się rolnictwem kopieniackim, hodowlą ( owiec, krów,     kóz), uprawiano zboże, len, jarzyny oraz palmę daktylową; ponadto trudniono się także rybołówstwem i zbieractwem. Jak dowiodły liczne badania, w ówczesnej Mezopotamii występowała duża różnorodność roślinna. Takie owoce, warzywa i inne wytwory natury jak: morela, wiśnia, transportowana później  z Bliskiego Wschodu do Europy, szafran, kminek, cebula, soczewica, fasola, ogórki, kapusta i sałata swój początek wiążą właśnie z Mezopotamią. Ludność nauczona została jak wypiekać chleb, poprzez poddawani jęczmienia fermentacji, otrzymywano piwo. Popularne były też produkty pochodzenia mlecznego: mleko, sery, jogurty i śmietana.

Sumer, jako cywilizacja techniczna

Również  w dziedzinie budownictwa Sumerowie radzili sobie wyjątkowo sprawnie. Ciekawostką jest natomiast sposób wyrabiania i pozyskiwania cegieł. Tereny zamieszkiwane przez pierwszych Sumerów pokryte był licznymi bagnami, po za tym nie występowały pokłady kamienia. Na początku stosowano zwykłą glinę oraz plecione maty, a cała konstrukcja przypominała rodzaj szałasu. Dopiero w późniejszym okresie postanowiono, aby cegły wyrabiać z błota, a następnie suszyć je na słońcu. Istniała również możliwość wypalania cegieł, jednak taka możliwość była dość kosztowna. Jak dowodzą badania naukowe, zwykłe domostwa były znacznie mniej trwałe od świątyń bogów, mimo że powstawały przy użyciu tych samych materiałów i metod ( przykład stanowi świątynia Eridu ). Fakt ten, potwierdza tezę, iż Sumerowie przy wznoszeniu świątyń wykazywali się znacznie większym poświęceniem dokładnością niż przy budowie własnych domów, co wynikało pewnie ze strachu przed gniewem bóstw lub stanowiło dowód ogromnej wdzięczności za wszelkie łaski otrzymywane od bożków. Kanalizacja w postaci drenów i szamb tworzonych także przy wykorzystaniu suszonych cegieł wynaleziona została ok. 2,500 lat p.n.e. ( według oficjalnych źródeł).

                    Rekonstrukcja miasta Uruk. Czy prymitywne, koczownicze plemiona mogły stworzyć tak imponujące budowle? 

Zauważono jednak, że mieszkańcy prywatnych domostw nie mogli pozwolić sobie na takie udogodnienie, tak więc system dostępny był tylko dla budynków urzędowych. Pełnia blasku cywilizacji sumeryjskiej, według naukowców przypada na lata 3800-3700 p.n.e. Niejednokrotnie zauważono, że powstawanie wielkich miast, rozwój sztuki oraz wszelkie inne oznaki wyższej kultury bytu pojawiły się nagle i od razu osiągnęły zamierzony przez wykonawców cel. Najstarsze miasto sumeryjskie ( według naukowców)- Eridu- do 3500 r. p.n.e. liczyło około 4000 mieszkańców i zajmowało powierzchnię 10 hektarów. Tymczasem miasto Ur, powstałe 3000 lat p.n.e. zgromadziło w sobie już 24 000 obywateli Sumeru, zajmując 120 hektarów. Wykopaliska i prace badawcze prowadzone na terenie dawnego Ur przyniosły wiele zadziwiających odkryć. Wykryto bowiem mnóstwo cennych i drogocennych wyrobów ze złota między innymi wykonaną z drzewa oraz zdobioną złotem, srebrem i lapis lazuli  harfę ze złotą głową byka. Odkryto także szachownicę z bogatą ornamentacją, srebrny model łodzi z wiosłami ( Arka Noego?), a ponadto liczne ozdoby, naczynia, broń i inne zdobione złotem i srebrem przedmioty. Niezwykłych odkryć dokonał natomiast archeolog Faud Safar.

Badacz odkrył bowiem 12 wzniesionych budowli  ( jedna na drugiej) w miejscu, gdzie zlokalizowana jest obecnie Eridu. Wykopaliska dowiodły, iż ówczesne społeczności odbudowywały miasta oraz świątynie w dokładnie tym samym miejscu. Podczas prac badawczych, znaleziono między innymi wyrabiane przez wieśniaków (?) przepiękne naczynia ceramiczne, dekorowane wzorami oraz starannie wypalane, by uzyskały w efekcie zielonkawy kolor. Safar był pod ogromnym wrażeniem tego, jak prezentowała się spuścizna materialna ówcześnie istniejącego ludu.  Naukowiec opisuje swoje własne obserwacje, jednocześnie wątpiąc w wykonanie odkrytych zabudowań oraz artefaktów przez plemiona okupujące w tamtym okresie Eridu:

„Wspaniałe budynki pochodzą z czasów, gdy Eridu wciąż było kwitnącą i rozległą osadą stanowiącą niewątpliwie centrum życia religijnego swych prymitywnych żyjących na moczarach mieszkańców. I z tego względu społeczeństwo mieszkańców miasta jest takie ważne; tutejsza architektura odznaczała się profesjonalną dojrzałością, o jaką trudno nawet podejrzewać ludzi, którzy zajmowali południowy Irak w czasach prehistorycznych”.

Wypowiedź Safara daje wiele do myślenia, tym którzy są negatywnie nastawieni do historii głoszących istnienie na Ziemi pozaziemskich bytów, przybyłych wiele tysięcy lat temu.

Powstawanie wielkich miast tłumaczy się używając następujących argumentów. Mianowicie przyjmuje się teorię opartą na twierdzeniu, iż ludność prowadziła koczowniczy tryb życia. Pustynni koczownicy posiadali skrytki, gdzie przechowywali cenne dla siebie przedmioty związane z kultem religijnym ( wówczas miejsce, w którym istniała skrytka stawało się święte), własną kulturą lub nadwyżki jedzenia, którymi handlowano podczas uroczystości świątecznych. Pozyskiwane w zamian kosztowności ( np. w postaci darów wotywnych, a więc datków materialnych składanych przez pielgrzymów w związku z pobytem w miejscu sakralnym ) nie powodowały bogacenia się ogółu społeczeństwa, lecz przeznaczone były na wznoszenie miast-państw oraz świątyń bogów, którym oddawano cześć i  składano ofiary ( system wierzeń głoszony przez duchownych miał ogromny wpływ na zawężeniu świadomości ludzi ). Czemu zatem dzisiejsi koczownicy lub buszmeni nie kontynuują budowy monumentalnych świątyń dla swych bogów? Z jakiego powodu dawna ludność nagle zaczęła wznosić potężne i jakże zaawansowane technicznie budowle, skoro wcześniej w ogóle tego nie czyniła? Zapierające dech w piersiach architektoniczne cuda nie mogły powstać od tak, bo komuś się podobało. Analizując historię, można przekonać się, że  każdy władca ( nieważne w jakim regionie świata) posiadał niewolników, których zatrudniano do pracy przy budowie pałaców, zamków itd. W przypadku kultury, która tworzyła cywilizację sumeryjską, nie wyróżniamy żadnych królów, którzy mogliby sprawować władzę nad ludem. Chyba że, uwzględnimy w naszych rozważaniach „bogów”. Wszelkie działania podejmowane przez ludność związane były z decyzjami oraz wolą pozaziemskich bytów. Byli to królowie w dawnych, zapomnianych przez nas czasach.

Owi władcy przejęli kontrolę nad ludami zamieszkującymi Mezopotamię ( i nie tylko ), dlatego też dorobek kulturowy wielu wydawałoby się niespokrewnionych plemion był bardzo podobny. Joan Oates z Uniwersytetu Cambridge, dowiódł związku między kulturą Samarra pochodzącą z północnej Mezopotamii, a Ubajd, stworzoną przez przodków Sumerów. Podczas prac wykopaliskowych przeprowadzanych w Czoga Mami ( płn. Irak), badacze natknęli się na niespotykane dotąd odkrycia.  Analizując jedną z warstw zawierającą ślady rozwoju pradawnych osadników natrafiono na fragmenty ceramiki.  Naukowcy zgodnie doszli do wniosku, iż przedmioty wykazywały cechy charakterystyczne dla kultur Ubajd i Samarra. Podobna rzecz dotyczy również systemów irygacyjnych wykonanych w Czoga Mami. Okazuje się, że nawadnianie ziem było znane dużo wcześniej niż powstanie cywilizacji sumeryjskiej, a na szeroką skalę irygację rozbudowały i zastosowały ludy Samarra ( 6000 lat p.n.e.)!

Na podstawie powyższych odkryć z łatwością dochodzimy do wniosku, że Sumerowie byli zaledwie kontynuatorami znacznie wcześniejszej cywilizacji, przejmując od niej technologię zaprojektowaną tysiące lat przed ich pojawieniem. Co więcej, odnaleziono także niezwykle realistyczną, jak podkreślają naukowcy, głowę stwora ( gadzio podobna), mającą identyczny wygląd, jak te, wyrzeźbione na kamiennych posągach sumeryjskich. Odkrycia stanowią ewidentny dowód na istnienie pozaziemskich form życia, które przywędrowały na Ziemię na długo przed pojawieniem się jakiejkolwiek cywilizacji. Z kolei budynki  z Tell Awajli, zostały „starannie zaprojektowane”, zajmując  powierzchnię od 30-46 m², posiadały kolumny, a więc wykonawcy architekci musieli wykazać się kapitalną wiedzą oraz postępem technologicznym, o którym nie mieli bladego pojęcia zwykli koczownicy pustynni.  Znaleziska zmuszają archeologów do cofnięcia narodzin kultury sumeryjskiej o niemal 2.5 tysiąca lat wstecz, jednakże faktem jest, że im dalej cofniemy się w przeszłość starożytnych ludów, tym bardziej fascynujące materiały odnoszące się do pradawnych cywilizacji odnajdujemy. Rzecz jasna, żaden uczony, podążający nurtem głównej nauki nie rozwiązał tajemnicy dotyczącej źródła pochodzenia Sumerów i pewnie upłynie dużo czasu, zanim ktoś oświecony, na poważnie zastanowi się nad możliwością ingerencji „obcych” na sposób życia pradawnej ludności.

Według inskrypcji znalezionej w Nippur, Eridu oraz pozostałe miasta  budowane były z woli pozaziemskich przybyszów. Twórcą Eridu, miasta powstałego tysiące lat temu był Enki, Pan Ziemi i mądrości ( w jęz. sum. En- „pan”, Ki- „ziemia”), przybyłego jak większość innych „bogów” z planety Nibiru. Na jednej z tablic pokrytej pismem klinowym widnieje zapis:

” … na mój rozkaz wzniesiono kopce i usypiska. Zbudowałem swój dom w czystym miejscu, nadałem mu właściwą nazwę”.

Jak wynika z wieloletnich badań i odkryć związanych z tłumaczeniem sumeryjskich tablic Enki/Ea, był istotą współpracującą w zgodzie z ogółem ziemskiej ludności.

                                                                                             Tablica gliniana, pokryta pismem klinowym,  zawierająca babiloński mit o stworzeniu świata. Dotychczas odnaleziono prawie milion takich tablic, jednak przetłumaczono tylko ok. połowę z nich.

 

 

 

 

Z biegiem czasu, bogowie, których Sumerowie postrzegali jako fizyczne istoty z krwi i kości postanowili obdarzyć swym zaufaniem wybranych ludzi, mianując ich na władców poszczególnych państw  mających niejednokrotnie „boski” dar długowieczności. Wkrótce, zaczęły narastać między pozaziemskimi istotami, konflikty o dominację oraz chęć posiadania jak największej władzy w Sumerze. Dowodem są liczne wojny i bitwy toczone przez królów miast – państw sumeryjskich- oraz samych bogów, o czym informują liczne mity.

W powyższy sposób rozpoczął się proces oddzielenia podległej bogom ludzkości od swojej prawdziwej natury oraz postrzegania innych w kategoriach wrogów i złych istot, nie dostrzegając jednocześnie siebie w drugim człowieku.  Miejscem, gdzie hierarchizacja społeczeństwa osiągnęła pierwszy raz w historii świata pożądany przez władców poziom była bez wątpienia kraina Mezopotamii ( dzisiejszy Irak ).

Ruiny Uruk (dzisiaj Warka). Znakomita większość budowli sumeryjskich prezentuje się w dosyć mizernym stanie, co widać na fotografii. Czyżby cywilizacja sumeryjska powstała znacznie wcześniej, niż informują naukowcy?